Obojętne co sądzi się o Jarosławie Kaczyńskim i jak się go ocenia, trzeba mu obiektywnie przyznać mistrzostwo w prowadzeniu gier politycznych.
To, w jaki sposób owinął sobie ostatnio wokół palca całą opozycję, zapraszając jej przedstawicieli na spotkanie, którego jedynym celem było umożliwienie prezydentowi Andrzejowi Dudzie przekazanie w krótkiej rozmowie przy okazji szczytu nuklearnego NATO prezydentowi Barackowi Obamie, że w Polsce toczą się rozmowy wszystkich sił politycznych (także pozaparlamentarnych) na temat załagodzenia sporu wokół Trybunału Konstytucyjnego, zasługuje na słowa najwyższego uznania.
Na ten prosty chwyt dali się złapać wszyscy jego przeciwnicy i w dodatku część z nich usiłowała potem przedstawiać owo spotkanie jako dowód gotowości prezesa Prawa i Sprawiedliwości do jakichś - chociaż bliżej nie określonych - ustępstw w sprawie TK, a nawet jako swój sukces. Takie tłumaczenia były usprawiedliwione, bo nikt nie lubi przyznawać się, że został do cna ograny, ale nikt z obserwatorów polskiej sceny politycznej nie dał się na nie nabrać, bo prawda aż biła po oczach.
Nasza opozycja dużo musi się jeszcze nauczyć od prezesa PiS, aby podjąć z nim walkę. Na razie nie jest dla niego ani poważnym partnerem, ani tym bardziej jakimkolwiek zagrożeniem.
